Borstvoeding Blog

Hoeveel kan je nou over Borstvoeding schrijven? Allerdaagse, Gewone, Ongewone en Ontroerende Dingen over Borstvoeding.

'AAN VERWACHTINGEN VOLDOEN'

Na een tijdje begon ik het toch wel vervelend te vinden dat hij nog best lang van de kunstmatige zuigelingenvoeding moest drinken. Toen ik de lijst met ingrediënten las, begon het me te duizelen en had ik werkelijk geen idee wat mijn zoon allemaal binnenkreeg. Maar goed, de knop ging om. Er is nu toch geen weg meer terug, dacht ik.

Maar met terugwerkende kracht werd de wil om wel zelf te voeden groter. En er kwam jaloezie. Vriendinnen en collega’s die hun baby’s, dreumessen en soms zelf peuters allemaal zelf de borst gaven. Ik dacht dat ik het verkeerd had gedaan.

Toen ik weer zanger raakte nam ik me voor dat het dit keer heel anders zou verlopen. Ik had het al helemaal in mijn hoofd zitten. Nu ik schrijf moet ik gelijk denken aan een anekdote van mijn moeder over mij: toen ik als kleuter maar niet zonder zijwieltjes durfde te fietsen, had ik ’s nachts blijkbaar in mijn hoofd helemaal uitgestippeld hoe ik het zou moeten aanpakken en vertelde ik mijn moeder de volgende ochtend dat ik zonder zijwieltjes kon fietsen…

Na de geboorte van mijn jongste zoon liep het echter heel anders dan ik had bedacht. We kwamen er na 10 weken van grote onrust achter dat hij een koemelkallergie heeft, maar toen dat onder controle was en hij ondertussen groter groeide, kon mijn productie zijn behoefte niet bijhouden en moest hij tijdens een voeding vaak een kwartier gefrustreerd wachten totdat hij weer verder kon drinken. En ik had een nieuwe baan. Het was een combinatie die me opbrak en na ruim 4 maanden heb ik ervoor gekozen ermee te stoppen. Het was een samenloop van omstandigheden en ik zag geen andere oplossing. Ik had steun aan mijn lactatiekundige, die de situatie voor mij ondertitelde. Ik heb heel veel gehuild en elke keer als ik mijn kolftas zag staan, kreeg ik weer een brok in mijn keel. Er was verdriet dat mijn zoon geen natuurlijke voeding meer kreeg , maar er was nog meer verdriet over dat het me – wéér – niet gelukt was. Ik had het in mijn hoofd zitten, wilde het allemaal goed doen.

Het verdriet zakte in de loop der maanden. Maar het bleef knagen, ik bleef jaloers op voedende moeders, ik bleef analyseren waarom het bij mij ‘niet gelukt’ was, ik bleef over borstvoeding lezen en ik bleef mezelf voorhouden dat het voor mijn zoon en mij beter was om op de fles over te stappen. En toen kwam ik een column op kroost.org tegen van een moeder bij wie het niet lukte haar pasgeboren dochter borstvoeding te geven, maar dat erg graag wel had gewild. Wat doe je als je iets heel graag wilt en het niet kunt krijgen? Dan ga je redenen verzinnen waarom het een voordeel is dat je het toch niet hebt. Ze gebruikte een metaforisch verhaal van de Griekse dichter Aisopos over een hongerige vos die een tros druiven uit een boom wilde plukken, maar er ondanks verschillende pogingen er niet bij kon. De vos liep met opgeheven hoofd weg en zei tegen zichzelf dat hij opeens zag dat de druiven zuur zijn. Het proces dat ze beschreef, herkende ik bij mezelf. Ze noemde zichzelf een borstvoedingsmoeder die geen borstvoeding geeft. Zo voelde ik mij ook! Ik had de keuze gemaakt om te stoppen, maar die keuze was niet vrijwillig. (Ik vraag mij nog steeds af hoeveel keuze ik eigenlijk had.) De uitkomst die ze had gevonden, inspireerde me. Ze gaf haar dochter moedermelk van een andere moeder. Ik kende het fenomeen, ik durfde echter de stap steeds niet te maken. Maar ik besefte nu dat het waarschijnlijk een betere optie was om iets spannends te doen dan om te blijven kniezen.

Dus ik melde me aan bij het Moedermelknetwerk en al gauw vond ik iemand die haar melk beschikbaar had. En later nog iemand. Wat voelde ik me rijk met een vriezer vol moedermelk! En terwijl mijn zoon zich voedde met moedermelk, verdween alle wrok bij mij en accepteerde ik hoe het gelopen was.